Η Τραπ κουλτούρα θεωρεί κουλ να βγάζεις χρήματα από το εμπόριο ναρκωτικών και όπλων, θεωρεί δύναμη να κουβαλάς όπλο, θεωρεί επιτυχία να υποτιμάς το γυναικείο φύλο. 

Πολλοί τους χαρακτήριζουν ένα “τίποτα” και υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει λόγος να ασχολούμαστε. Και πράγματι, όλη αυτή η κουλτούρα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ασήμαντη και ανάξια σχολιασμού, αν δεν υποστηρίζονταν από χιλιάδες νεαρούς ανθρώπους, αν δεν εξέφραζε τα βαθιά συναισθήματα πολλών νέων, αν δεν ήταν το όνειρο πολλών μαθητών να μοιάσουν και να μιμηθούν τη ζωή των συγκεκριμένων καλλιτεχνών. 

Η Τραπ μουσική εκφράζει ένα κομμάτι της κοινωνίας, όπως άλλωστε κάνουν όλα τα είδη μουσικής. Δεν φταίει η Τραπ μουσική για το μισογυνισμό, το σεξισμό και τη βία που υπάρχει. Η μουσική, όπως και κάθε τέχνη, καθρεπτίζει την κοινωνία. Δημιουργείται για να εκφράσει τον κοινωνικό παλμό της εποχής. 

Η Τραπ υπάρχει επειδή η κοινωνία είναι βίαιη, δεν δημιουργήθηκε για να κάνει την κοινωνία βίαιη. 

Αυτό που στην ουσία κάνει η Τραπ μουσική είναι να βάζει μια σταγόνα γκλάμουρ στη βία, να ωραιοποιεί το σεξισμό, να τον κάνει πιο ευκολοχώνευτο στις μικρές ηλικίες και σε άτομα που ψάχνουν μια διέξοδο να νιώσουν καλύτερα με τον εαυτό τους, να αισθανθούν αυτοπεποίθηση, να νιώσουν ότι επιτέλους κερδίζουν.

Η Tραπ δεν εκφράζει, απλώς, την κουλτούρα του βιασμού, την αντικειμενοποίηση του γυναικείου σώματος, την οπλοκατοχή, την ομοφοβία, αλλά τα ενισχύει, προσθέτει και δείχνει νέους γαμάτους τρόπους για να σταθείς στην κοινωνία, όντας ένας παραβατικός και κακοποιητικός άνθρωπος. Δείχνει πόσο ανώτερος μπορείς να αισθάνεσαι όταν καταπατάς τους άλλους, πόση αξία μπορείς να αποκτήσεις σαν γυναίκα αν σταθείς με περηφάνια δίπλα σε ένα μισογύνη. 

Υπερσεξουαλικοποιεί τη γυναίκα, την παρουσιάζει χωρίς ικανότητες. Κάνει τον πλούτο να είναι σεξουαλική γλώσσα.

“Δεν είμαστε ούτε θύματα, ούτε πουτάνες”, «Εγώ έδωσα το καλό παράδειγμα για τα παιδιά, για να μη δέχονται κακοποιητικές συμπεριφορές» είναι κάποιες από τις δηλώσεις των καλλιτεχνών. Στην Τραπ κουλτούρα αν δεν ανταποδώσεις τη βία, τότε μπαίνεις στη θέση του θύματος (που θεωρούν ότι είναι η θέση του εξευτελισμένου), ενώ αν ανταποδώσεις γίνεσαι αυτόματα εσύ ο δυνατός και έχεις υπεροχή. 

Χρησιμοποιούν και κανονικοποιούν, λοιπόν, τη βία για να ανταποδώσουν, για να αισθανθούν ανώτεροι, για να εκδικηθούν, για να ικανοποιήσουν το κοινό τους, γιατί «θίχτηκε η υπόληψή τους» (όπως ισχυρίστηκε ο ίδιος τράπερ), αγνοώντας ότι αρκετά θύματα χρησιμοποιούν βία για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, για να γλιτώσουν τη ζωή τους. Τα θύματα για αυτούς είναι περιθωριοποιημένα, αδύναμα άτομα που μάλλον τους άξιζε αυτό που έπαθαν γιατί δεν ήταν ικανά να ανταποδώσουν.

Προσωπικά απεύφευγα καιρό ένα τέτοιο είδους ποστ. Πριν καιρό είχα κάνει μια μικρή έρευνα, είχα ακούσει μερικά διάσημα τραγούδια με μερικά εκατομμύρια προβολές, είχα μιλήσει με κάποιους έφηβους, προσπαθώντας να καταλάβω αν υπάρχουν εξαιρέσεις στην Τραπ μουσική. Αν υπάρχουν καλλιτέχνες που δημιουργούν τραπ χωρίς να προωθούν βία. Δεν κατάφερα να βρω κάτι. 

Ο λόγος που δεν είχα γράψει τίποτα έως τώρα ήταν γιατί δεν ήθελα να έχω επιθέσεις από φανς τους, που σε ανάλογες περιπτώσεις η εμπειρία μου έχει δείξει ότι είναι μαζικές και δεν έχω τις αντοχές να ανταποκριθώ.

Μετά το περιστατικό των MAD Awards, όμως, βλέπω αναπάντεχα ανθρώπους από διάφορα μετερίζια να καταδικάζουν την Τραπ δημοσίως και να μετανιώνουν την στήριξη που είχαν δείξει, κάτι που δε μου δίνει ιδιαίτερη αισιοδοξία ότι κάτι θα αλλάξει, αλλά τουλάχιστον μου δημιουργεί το πλαίσιο να μιλήσω ανοιχτά για την τοξικότητα της Τραπ. 

Λυπάμαι που έπρεπε να δείτε να πέφτει ξύλο στις οθόνες σας για να νιώσετε άβολα με την τραπ μουσική, έχει δώσει χειρότερες αφορμές πολλά χρόνια τώρα. Ο καλλιτέχνης (θα έπρεπε να) κρίνεται από τους στίχους των τραγουδιών του, οι στίχοι είναι το μήνυμα. 

Και επειδή οι μετέπειτα δηλώσεις των τράπερ θύμιζαν κάπως τα λόγια παιδιών δημοτικού, ξεκινώντας με τα γνωστά: «Κυρία, μα αυτός το ξεκίνησε, εγώ δεν έφταιγα» και «Γιατί τον βάλατε να καθίσει δίπλα μου;» σκεφτόμουν ότι ίσως και να προσπαθούν να απολογηθούν. Αντ’αυτού, όμως, και οι δυο καλλιτέχνες -εντελώς τυχαία- έβγαλαν νέο άλμπουμ σήμερα, μια ημέρα μετά τον δημόσιο αμφιξυλοδαρμό…